Nic. Komputery nie są dobre, smartfony, telewizory, konsole, zbyt kolorowe pierdzące tęczą zabawki, słodziakowe welurowe ciuchy w stylu „jestem dzieckiem typowego polskiego rodzica”, żywność przetworzona nie jest dobra, słodycze nie są dobre, żelki – samo zło.
Jak prawie każda matka miałam jakiś plan. Takie plany sprowadzają się zawsze do jednego głównego założenia – ochronić dziedzica przed wszelkim złem tego świata. Zło świata jest w tym równaniu zmienną, podstawiamy tu wszystkie rzeczy, które nas rażą, których chcemy dziecku oszczędzić w celu uzyskania pięknego dzieciństwa.
Pamiętam jakby to było wczoraj, gdy mówiłam z wielkim przekonaniem: „moje dziecko nigdy nie będzie jadło słodyczy” albo „moje dziecko nie będzie oglądało telewizji”. Pewnie są na świecie ludzie, którym udało się zrealizować takie założenia, ale ja skonfrontowana z realnym macierzyństwem nie umiem odmówić Pulpetowi przyjemności memlania sobie herbatnika przy jednoczesnym zerkaniu na TVN Turbo. I w ogóle fan youtube z niego rośnie, choć ma dopiero 4,5 miesiąca. Uwielbia nie tylko bajki takie jak „Miś Uszatek” czy „Reksio”, ale także wszelkiej maści vlogi – nie ważne o czym, ważne, że jest tam jakaś twarz, która coś mówi.
Troskę o wychowanie w wysmakowanym stylu i pośród dizajnu o najwyższych estetycznych walorach zignorowali wszyscy, którzy obdarzyli mojego syna jakimkolwiek prezentem (oprócz Ciebie, Aga). Każdy zignorował fakt, że nie życzę sobie koloru niebieskeigo, misiów pysiów ptysiów grających i świecących z każdej strony. A wychowanie w duchu minimalizmu? Jak, skoro zamiast jednej pluszowej zabawki dostał ich 100, zamiast jednego drewnianego „gryzaka” ma ich przynajmniej 10? A dziecio-ciuchy? Miały być hendmejdowe, fertrejdowe, z organicznej bawełny, w stonowanych kolorach. Nie przewidziałam jednak, że ciocie, babcie i prababcie wiedzą lepiej jak ma wyglądać moje dziecko i jakimi zabawkami umilać sobie czas.
Nie mam obsesji trzymania się planu, ale tutaj wszystkie plany poleciały na łeb na szyję. I wiecie co?
No właśnie nic. Dziecko to tylko dziecko. Skoro ja jakoś znacznie nie zgłupiałam mimo wlepiania przez całe dzieciństwo wzroku w ekrany telewizorów i monitorów (a wtedy były gorsze, kineskopowe!), to pewnie jemu też to nie grozi. Słodycze uwielbiam i, kurde no, czemu on miałby nie uwielbiać? Nie mam przez to cukrzycy ani wielkiej otyłości, mimo wielkiej miłości do czekolady potrafię zbilansować dietę na tyle, by nie była ona jej głównym składnikiem. I mnie też mama przyodziewała w słitaśne ciuszki. Nie wychowywałam się w domu pełnym obrazów, doskonałych grafik, albumów mistrzów fotografii… A mimo to jako dorosły człowiek umiem się zachwycać pięknem i umiem go poszukiwać.
Więc jednak się zgadzam na to zło: niech puszcza mleczne hafty na swoje kolorowe śpiochy w pieski czy pandy, niech obślinia doszczętnie błękitne kocyki czy bzyczące plastikowe pszczoły z uśmiechem od ucha do ucha (chociaż nie, pszczoły nie mają uszu) i jak mu już wyrosną te nieszczęsne zęby, to niech mu się psują od cukierków. A jak będzie chciał kiedyś zjeść kebaba to trudno, niech je.
Dla mojego dziecka dobre jest bycie dzieckiem, a nie wysublimowanym hipsterem, którego wizja siedziała mi w głowie od kiedy tylko zobaczyłam na teście ciążowym dwie kreski. Muszę mu zaufać, że i tak znajdzie dobrą drogę. Przede wszystkim jednak niech znajdzie SWOJĄ drogę.
Powątpiewam i współczuję jej, że już do końca życia będzie ciągnięta za uszy, taegana i obśliniona przez małą, różową i rozwrzeszczaną kulkę mięsa – podobną trochę do właścicieli, a jednak inną i traktowaną na specjalnych warunkach.
W przeciwieństwie do Zaczyńskiego, nie zamierzam mieć wyrzutów sumienia jeśli dostanę coś w prezencie lub wymienię się na swapie. Po drugie, zakaz kupowania nie obowiązuje rzeczy niezbędnych takich jak bielizna (ale 10 nowych par kolorowych gaci przypominających żyłkę wędkarską nie jest niezbędna, więc tutaj kupuję z rozumiem i zgodnie z faktycznym zapotrzebowaniem). Trzecia sprawa – bez ograniczeń kupuję materiały i pasmanterię, bo zamierzam zacząć więcej szyć i w końcu robić to dla samej siebie, dla własnej frajdy i satysfakcji, że noszę swoje własne osobiste (mniej lub bardziej udane) dzieła. I ostatnia kwestia – eksperyment nie dotyczy kupowania ubrań dla rodziny – to tylko moja własna walka z kompulsywnym kupowaniem i pokładaniem wiary w swoją wartość właśnie w ciuchach (nie wierzę, że tak robiłam, ale jednak).
Nie wiem co z tego wyjdzie, nie wiem czy wytrwam, ale się postaram. Chcę udowodnić sobie i Wam, że nie musimy mieć ciągle nowych ubrań by dobrze się czuć. Chcę zobaczyć jak to jest i chcę odpowiedzieć sobie na pytanie, czy można nie kupować ubrań przez rok? Mam ich wielkie zapasy, więc pewnie będzie mi łatwo, ale czy łatwo będzie mi obronić się przed bombardującymi trendami i wielką marketingową machiną? Trzymajcie kciuki by tak było. Co jakiś czas postaram się zdawać Wam relację z kolejnych etapów eksperymentu. I jeśli się wyłamię to obiecuję się przyznać bez bicia.
